5 februari 2020, wat een dag. Dhani gaat in hongerstaking, uit bevingsonmacht en ellende, bericht van VWS dat GVA geld krijgt – wij wel, wat is dat dubbel – en onze GV-er Melissa bij RTV Noord Vandaag.
Laten we starten bij Dhani, Simone en haar dochter. Dhani gaat in hongerstaking net zolang totdat er vanuit Den Haag écht hulp komt voor de aardbevingsgedupeerden in Groningen. Echte beloftes. Op papier.
Dhani laat zien wat wij ook dagelijks zien in onze contacten. Dezelfde onmacht, de woede, de zoektocht naar wat je zelf nog kunt doen, het verlangen naar actie, naar de zaken weer gewoon zelf in je eigen hand te kunnen nemen. Weer zelf over je leven kunnen beslissen, door te kunnen gaan met wat je écht wilde gaan doen met je leven.
Dhani laat het zien. We hopen dat veel mensen het zien, en dat het helpt. Want die oplossingen moeten er komen. Voor iedereen die op wat voor manier dan ook gedupeerd is.
Wij horen dagelijks de verhalen over wat de gaswinning met de levens van mensen doen. Niet alleen met hun huizen, ook met hun thuis, hun veiligheid, hun straat, hun buurt, hun hart, hun vertrouwen in de toekomst, hun leven, hun ziel. Alles loopt scheuren op.
In onze contacten garanderen we vertrouwelijkheid, wat je ons vertelt komt niet op straat te liggen. De Proatbus gaat ook nooit mee als we bij iemand thuis komen. We spreken met mensen overal, thuis, aan de stamtafel, in de bibliotheek, in de supermarkt. Maar meestal niet in de Proatbus. De Proatbus is vooral ons visitekaartje, onze folder. Als je hem ziet rijden, dan is dat een boodschap dat we er zijn, dat het voor ons telt, wat er gebeurt in Groningen. Niet verder weg dan één telefoontje of mailtje.
Helpt dat? Moet dat zoveel geld kosten? Kan dat geld niet beter naar de schadeafhandeling of versterkingsoperatie? Een terechte vraag. Of het helpt, vraag dat aan mensen die met ons gesproken hebben, écht gesproken. Of dat geld niet beter besteed kan worden? Nou, mag het ook en-en zijn, misschien? Natuurlijk allereerst tot de laatste cent vergoeden wat er aan schade aangericht is, en snel alsjeblieft. En zorgen dat iedereen in Groningen veilig kan wonen in een sterk huis. Maar terwijl we daarvoor zorgen, is het dan ook niet nodig dat we dan ook tegelijkertijd voor elkaar zorgen, elkaar versterken? Want in grote lijnen is dat wat we voor staan als GVA.
De verhalen die jullie ons in alle vertrouwelijkheid vertellen betekenen tegelijkertijd ook een opgave voor ons: we halen er het grote verhaal uit, over wat er gebeurt in Groningen, wat er met de levens van de Groningers gebeurt. Dat vertellen we door, overal waar we komen. Noord Vandaag is geen incident. Dit soort dingen maken deel uit van ons dagelijks werk. We worden steeds vaker gevraagd om ergens aan te schuiven, een praatje te houden, een interview te geven, een blog te schrijven of een artikel. En dat doen we. Niet alleen in Groningse media, ook verderop in het land. We geven mee stem aan de Groningers, aan dat wat er achter de voordeur gebeurt, aan wat het betekent om hier te wonen en te leven.
We kunnen met het geld van VWS weer een tijdje door. Tegelijkertijd is het onze opgave om ons luisterend oor, onze steun en versterking beschikbaar te maken voor alle Groningers die op wat voor manier dan ook maar te maken hebben met de bevingsellende. Die opgave is veel groter dan wat we met het budget van de Minister van VWS kunnen doen. Melissa werkte een jaar aan het opzetten van het werk in Loppersum. Nu heeft ze eigenlijk tijd te kort om ook voldoende in Hogeland te zijn. Marjo beperkt zich voorlopig tot Ten Boer, Appingedam en Delfzijl en komt er na 3 maanden al achter dat dat een stevige klus is. In haar pakket zitten 87 dorpen in de zuidelijke helft van het gebied. 84 ervan hebben haar nog niet langs zien komen.
Onze inzet is en blijft het grote gebied, alle bewoners, waar het nodig is, én blijven tot het klaar is. Ook voor de kinderen van nu, die nu al, maar straks opnieuw een verhaal hebben over hoe ze opgroeiden in bevingsland. We gaan door.