Toezegging
We kunnen door! De landelijke overheid trekt extra geld uit voor nogmaals 4 jaar Geestelijke Verzorging in het aardbevingsgebied in Groningen. Straks lopen er 5 geestelijk verzorgers rond in het gebied. Een enorm geschenk.
Principes
Ik moet jullie wat uitleggen. GVA is met een startsubsidie en wat geld van particuliere fondsen van start gegaan. Dat is nu zo een 4 jaar geleden. Het idee was, dat we op vrij korte termijn een structurelere subsidie zouden verwerven. Maar we wilden niet zomaar geld, van wie dan ook. Er waren een paar principes, waar we voor geen prijs op wilden inleveren.
- Het geld moest van de landelijke overheid komen.
Het geld moest een vorm van erkenning zijn, door Nederland, dat de levens van Groningers beschadigd zijn, dat de manier waarop de mijnbouwschade afgehandeld wordt leidt tot diepe wonden in hart en ziel. Want dat is waar geestelijke verzorging over gaat. - Het geld mocht in geen geval uit Groningen komen, of ten laste komen van potjes die al bestemd waren voor Groningers, voor herstel van schades of voor versterking. Ook wilden we geen deel van het geld dat bestemd was voor sociaal-emotionele ondersteuning. Al dat geld is hard nodig in Groningen, en de bewoners zien er vaak al te weinig van. Het moest extra geld zijn.
Deze principe hebben we hoog kunnen houden. Het geld komt nu uit de extra fondsen die vrijgekomen zijn met de voorjaarsnota die recent vastgesteld is. Het komt er boven op, boven op alles wat er al voor Groningen bestemd is. En wij kunnen ermee door.
Belofte
Daar hoort ook een belofte bij. Beste Groningers, we zullen dit geld naar ons beste vermogen inzetten met en voor jullie. We zullen er zijn. Voor de diepe schade in levens, de woede, de onmacht en de angst. Voor de verhalen over hoe de scheuren doorlopen van je huis in je leven, je hart en je ziel, je buurt, je vriendschappen, je familie. Die schade, daar zijn we voor. De schade die bijna niet hersteld kan worden, die blijft, die je moet zien te hanteren, waarmee je moet leren leven. We zullen steeds opnieuw manieren zoeken om dat aan te pakken. Bijvoorbeeld ook door van ons te laten horen en het verhaal te vertellen over wat er met levens van mensen gebeurt, in taal die iedereen snapt.
Het was een hard en schraal jaar, het laatste jaar, waarin steeds meer medewerkers vertrokken en de moed ons soms in de schoenen zakte. Wie er aan het werk konden blijven hebben snoeihard gewerkt, om er te zijn en om er te blijven. Het komende jaar wordt opnieuw een jaar van hard werken. We zullen zo snel mogelijk een nieuw team neer gaan zetten, onze nieuwe mensen in gaan werken, zorgen dat de boel op orde is en vooral heel veel naar buiten gaan. In Groningen. Elke beslissing om het geld uit te geven zullen we met integriteit, en naar eer en geweten nemen. Tot de laatste cent.
Een geschenk krijgen
Gisteren stonden Gerard Agterkamp, onze projectleider, en ik elkaar met de tranen in de ogen aan te kijken. We zeiden allebei een krachtterm, dezelfde. Voor de een betekende het een dankzegging, voor de ander totale verbijstering dat dit nu ineens toch nog gebeurt. De achterliggende emotie deelden we.
Mag ik één groot woord gebruiken? Dankbaarheid.
Wie dank je nu op zo een dag? De Subsidiegever? Iedereen die van invloed geweest is? Zoveel mensen schoten door mijn hoofd. Er zijn zoveel mensen achter de schermen betrokken geweest, van burgemeesters en landelijke politici tot al die mensen die mij in mijn dagelijkse Groningse bestaan op de been houden, ook als het weer zwaar was en ik bijna moedeloos. De collega’s die GVA in de lucht hebben gehouden. De mensen die een rol spelen in en rond onze organisatie. Onze sponsoren vanaf het begin, meestal niet in geld, maar vooral in mentale steun, denkkracht en geloof in het onmogelijke. Dus. Je weet zelf wel dat je erbij hoort, bij die groep belangrijke mensen. Onze dank is zo groot.
Het geld is er, we gaan door, de belofte staat: we zullen er zijn.