Over respect en waardigheid gesproken
Waarom willen zoveel Groningers de gaskraan open laten zetten om Poetin en Rusland te dwarsbomen? Hoezo? Wat speelt er voor u?
Ik was vast niet de enige die verbaasd naar de uitkomsten van de enquête van DVHN staarde. Maar het staat er echt. En dan nog met name Groningers die in het gaswinningsgebied wonen. De steekproef was representatief.
De aankondiging in januari dat de Duitsers ons gas nodig hebben, waaraan het kabinet tegemoet wilde komen riep nog massale woede op. Over de ruggen van de Groningers, onze veiligheid die hier wederom verkwanseld wordt. Extra gas winnen gaat om veiligheid, niet om geld. En het is de onveiligheid die onacceptabel is.
En het is ook de vraag hoe het uitpakt. Voor SodM is 12 miljard kuub de bovengrens van de winning ALS ALLE HUIZEN IN HET GEBIED VERSTERKT ZIJN. Dan is het veilig. We weten allemaal hoe het met het tempo in de versterking staat. Dat betekent dus dat het verder opendraaien van de kraan nu níet veilig is voor Groningers, de meest ambitieuze planning zegt dat het in 2028 wel veilig moet zijn.En toch dit veel gegeven antwoord: als het moet dan moet het. Er zijn krachten die groter zijn dan wij, en als mensen erdoor vermalen worden, dan moet je iets doen. Schouders eronder, kop dr veur.
Wat maakt dat Groningers nu een massale ommezwaai lijken te maken?
Een paar gedachten uit de koker van een van jullie eigen geestelijk verzorgers:
De afgelopen jaren hield ik me in contact met een groot aantal Groningers dagelijks bezig met hoe je ondanks alles zinvol kunt leven in Groningen, ondanks waarden van Groningers die geschonden worden, en met waarden die door Groningers juist fier overeind gehouden worden.
Groningers in het gaswinningsgebied vertellen al jaren het verhaal over geschonden vertrouwen, over aangedaan onrecht, over machteloosheid, over niet in de eigen waardigheid, als mens, gezien worden. Over wat het betekent als er over jouw rug heen geld verdiend wordt, terwijl je eigen veiligheid niet lijkt te tellen. Veronachtzaamd worden. Gereduceerd worden tot gedupeerde, iemand die geld verliest, of echt heel cynisch, iemand die op geld uit is. Iemand die dankbaar moet zijn.
In januari gingen we met fakkels de straat op, niet voor geld, niet voor wetten, niet om politieke leiders ten val te brengen. Groningers vroegen om respect, en telkens viel ook weer dat andere grote woord: waardigheid.
Zou het daar nu ook om gaan?
Wat laten Groningers nu zien en horen?
Misschien dit: hoe ga je om met een noodsituatie, waarbij mensen schade ondervinden? Hoe doe je dat eigenlijk wél goed?
Als het echt nodig is – dat wordt vaak gezegd door de mensen die DVHN interviewt, dan sluit je de rijen en ga je wat het ook kost staan voor je eigen principes, en voor elkaar. Dan ben je ruimhartig, doe je een stap opzij, laat je anderen niet vallen, dan pak je samen diegene aan die schuldig is aan geweld, aan beschadiging. Ook als dat jou om offers vraagt.
Zou dit ook mee kunnen spelen, dat Groningers zo hun eigen waardigheid, hun recht op respect kunnen terugpakken, kunnen claimen?
Dan gaat dit antwoord van Groningers uiteindelijk om waarden, die geen geweld gedaan mag worden.
Wat geïnterviewden zeggen in DVHN laat ook fatalisme zien. Ze doen toch wat ze willen. Het gaat toch gebeuren. Wat zouden deze mensen eigenlijk geantwoord hebben op de vraag van de enquêteur? Dat het mag? Dat het dan maar moet? Onder de formuleringen hoor je eigenlijk een zwak uitgesproken Nee. Hoeveel van de ja-zeggers zouden liever nee willen zeggen, maar hebben geen vertrouwen meer dat hun nee gehoord zal worden?
En dan is er de voorwaarde dat het geld aan de Groningers ten goede moet komen. Een veelgehoorde uitspraak is dat Groningers het geld voor de versterking het liefst gewoon zonder verdere tussenkomst van adviseurs en inspecteurs zelf in beheer zouden willen krijgen. Die hoop is er nog steeds, en wordt gevoed door het idee van extra boringen.
Dat is dus wat ik zie:
Een dosis fatalisme, maar ook hoop op meer eigen regie en een verhoogd tempo.
Verlangen, naar respect.
Het claimen van waardigheid, door te tonen hoe rechtvaardigheid en solidariteit er daadwerkelijk uit kan zien.
Die solidariteit nu kunnen ervaren, als je opstaat voor Oekraine.
En tot slot het ervaren van zelfrespect. Zo doen we dat hier.
Dat is wat ik zie, wat ik vermoed. En u? Wat ziet u? Wat wordt door deze vraag die rondwaart door het debat, en door DVHN nu uiteindelijk aan de Groningers zelf gesteld wordt, bij u geraakt?
Laat het horen!
Reagteer hier onder of op info@gvagroningen.nl